Možda potpunoj odsutnosti analize uloge glavnih predstavnika projektnih istraživanja u prvoj polovici prošlog stoljeća te originalnih teorijskih, konceptualnih i lingvističkih doprinosa – ako te 50-e godine odredimo kao početak dubokog procesa revizije koji se događa na području projektiranja – valja pripisati djelovanje najsenzibilnijih mladih arhitekata. Oni su sa sve većom netrpeljivošću gledali na oskudnu didaktiku i manjak informacija, koje su bile “zamrznute” na konzervativnoj liniji.

Među onima koji su svojim tekstovima ili svojim projektima potaknuli duboko promišljanje misli i jezika u arhitektonskim istraživanjima Hans Hollein se već tada ističe kao najsenzibilniji interpretator nastojanja svoje generacije da pronađe ona kulturna uporišta koja bi dala oblik i strukturu njihovoj viziji svijeta.